İnsanlara necə inanaq? (praktik məşğələ)

("Mən insanlara inanmıram" - deyənlərə ithaf olunur. Bunu unutmayaq ki, bu fikri bizə qarşı da düşünən var.)

- Aysel, sən gərək mənə inanasan, etibar edəsən. Nə qədər də olsa, bir yerdə işləyirik. İşlərimizi bir yerdə görürük. 

- Aaa, necə yəni etibar? Baxmayaraq ki, bir neçə ildir bir yerdə işləyirik və işimizdə etibar tələb olunur, sözsüz ki, nə sən mənə, nə də mən sənə etibar edirəm. Düşünürəm ki, bu normal haldır.

- Bunun nəyi normaldır ki? Biz bir-birimizə etibar etməliyik. İllərdir nə zərbə yemişiksə, bir yerdə yemişik. Uğurumuz da, məğlubiyyətimiz də bir olub.

- Axı necə edim bunu? Elə danışırsan ki...

- Arxanı çevir mənə.

- Hə, sonra?

- Yıxıl mən tərəfə.

- Elə niyə? Yıxılım üst-başım bulansın?

- Yox, arxaya tərəf burax özünü mən səni tutacağam.

- Sənə nə var ki, birdən əlini çəkərsən guruppultuyla gələrəm yerə.

- Zarafat etmirəm, burax özünü.

- Aayy, yıxıldım. Bıyy, yıxılmadım ki. :))

- Görürsənmi, tutdum səni. Sən mənə etibar etdin, özünü arxaya buraxdın və mən səni yerə yıxılmağa qoymadım. Sən birinci addımı atdın. Gerisi Allah kərimdir. 

- ... Mən qorxuram sadəcə Vüsal. O qədər aldadıblar ki, məni. Sənə o qədər inanıram, inanıram. Etibar da edirəm. Lakin arabir qəlbimə gic-gic şeylər gəlir. Elə bilirəm ki...

- Sən də etibar edəcəyin, ehtimal verəcəyin şeylərdə insanları yaxına burax. İnan ki, bu dünyada etibar ediləcək o qədər insan var ki... Sadəcə sənin yanılman, etibarsızlıqla üz-üzə gəlməyin yanlış adama etibar etmək olub.

- Çox sağol, ay Vüsal. Sən həqiqətən yaxşı insansan.

Fərid Abdullah.